Palliatieve zorg: soms onterecht onbemind! | Hanneke Ligtenberg, diëtist bij TWB

Later hoor ik een praktijkondersteuner verontwaardigd praten over een klant van haar, die al jaren behandeld wordt voor diabetes type 2 en niet lang meer te leven heeft. Deze klant mocht van haar echtgenoot geen bitterbal eten. "Dat is niet goed, ik heb meteen uitgelegd dat een bitterbal op dit moment prima is en dat meneer zich geen zorgen hoeft te maken over de bloedsuikerspiegel."

Of ik hoor een collega vertellen dat ze een dame met Parkinson, die ernstig ziek is, een vrolijke dag heeft bezorgd door te praten over een gezamenlijke hobby. Daarnaast heeft ze haar ook tips gegeven over hoe ze met haar slikproblemen om kan gaan.

Of ik hoor een van de huisartsen praten over hoe belangrijk het is om mensen in hun laatste fase zo comfortabel mogelijk te maken en om in contact te blijven, zelfs als er op dat moment niets concreets gedaan kan worden.

Gisteren had ik nog een gesprek met een collega die naast voedingstips ook direct een ergotherapeut had ingeschakeld, omdat ze zag dat de leefomgeving van mevrouw gevaarlijk leek en ze dacht dat er veel verbeterd kon worden op het gebied van veiligheid.

Palliatieve zorg betekent vaak samenwerken en overleggen, elkaar weten te vinden. Maar het betekent ook echt aandacht hebben. Het is veel meer dan alleen maar het verhogen van pijnstillers in de laatste fase (wat soms het beeld is dat leeft in de zorg).

Als ik dan zeg: "Wat je nu doet, is palliatieve zorg toepassen!" zijn mensen vaak verrast.

Onze passie, binnen de werkgroep paramedici in de palliatieve zorg, is juist om naar een hoger niveau te streven: door betere samenwerking, door meer kennis te vergaren en te verspreiden over deze fase, en door palliatieve zorg uit de onbekende of onbeminde hoek te halen.

Hanneke Ligtenberg, diëtist bij TWB.