Mijn ontmoeting met Bart: ‘Het gaat wel over jou.’

Het is 1 mei 2024. Nog geen maand later na het bericht van de oncoloog over de diagnose uitgezaaide longkanker, is er een palliatief verpleegkundige in mijn huis. Het voelt opnieuw onwerkelijk aan, waar ben ik in beland? Het is op mijn eigen verzoek. Mijn zus vertelde dat dit een mogelijkheid voor me is, waarop ik ‘ja’ heb gezegd. De zorgverleners in het
ziekenhuis hebben hierover (nog) niet gesproken.

Bart blijkt van het soort dat actief weet te luisteren en dat is een gave. Bart vertelt dat hij het beroep van palliatief verpleegkundige heeft gekozen. Hij is er vanuit de ouderenzorg in gerold, zoals hij het zelf noemt en voor een aantal uren betrokken in het Netwerk Palliatieve zorg West Brabant.

Hij stelt zich verder voor met info over het netwerk, maar wil ook graag mijn verhaal horen. Hoe ik, mijn man en de kinderen omgaan met de schok die door ons gezin is gegaan. Over dat laatste vertellen ging gemakkelijker dan ik had verwacht. Bij Bart bleven de zinnen komen, terwijl ik hem net een half uurtje kende. Ik heb normaal gesproken ook geen moeite met praten, maar over dit had ik de afgelopen maand nog niet zoveel gesproken…..

Hij bleef luisteren, knikken, uhu, aankijken, oké, tjee. Mijn verhaal werd uitgebreider, intenser, mijn gedachtes lagen ineens op tafel, over mijn onzekere toekomst. Mijn boosheid richting mijn lichaam, niet meer weten wat het wel en niet kan, het verliezen van vertrouwen.

Hij was getroffen door mijn openheid en zegt: ‘Je vertelt het zo gemakkelijk alsof het niet over jou gaat. Maar het gaat wel over jou.’ Deze opmerking maakte me stil. Hij prikte rechtstreeks in mijn hart en haalde me uit mijn hoofd. Boem in het gevoel!

Vervolgens vraagt hij: ‘Hoe kom je bij je eigen verdriet?’ Nou ja, zo…..:)